Artykuły

Ten ranking uważni Czytelnicy PoKredzie.pl z pewnością pamiętają. Po raz pierwszy opublikowaliśmy go w lipcu 2016. Zainspirowani corocznymi letnimi wyczynami Grega Hancocka postanowiliśmy sprawdzić, ilu było w całej historii DPŚ (od 2001 r.) zawodników, którzy zdołali zdobyć co najmniej połowę dorobku swojej drużyny. Przy składach 5-osobowych (rzadziej 4-os.) to, wbrew pozorom, bardzo często pułap nieosiągalny. Przykładem ostatnia edycja DPŚ 2017. Wszyscy mamy w pamięci genialny występ Antonio Lindbaecka w leszczyńskim finale (3,2,6!,3,3,3). Ale 20 punktów, przy 42 całej drużyny, to wciąż poniżej 50 procent. Z całej edycji 2017 do naszego rankingu zdołał się załapać tylko Andżej Lebiediew. Za to dwukrotnie! W pamiętnym półfinale w Västervik, kiedy w biegu dodatkowym wysłał Duńczyków do domu (15/28), oraz w barażu w Lesznie, gdzie osiągnął imponujące 60 procent dorobku całej drużyny (18/30). Cała wspomniana trójka dostąpiła honoru reprezentowania swych krajów także w Speedway of Nations 2018, jednak rywalizacja w 2-osobowych składach z oczywistych przyczyn nie daje się porównać z klasyczną formułą. Czy to już kres DPŚ - tego wciąż nie wiemy, ale w związku z przerwą postanowiliśmy postawić ambitniejsze pytanie i poszukać rasowych "koni pociągowych" nie tylko w DPŚ, ale w całej, niemal 60-letniej historii zmagań o DMŚ.

Oto punkt wyjścia. W szesnastu edycjach pod szyldem DPŚ (2001-2016) znaleźliśmy niemal 50 takich przypadków. Poniżej pełny ranking, żeby napięcie rosło, uszeregowany od wyniku "najsłabszego" (cudzysłów jak najbardziej wskazany) do najlepszego:

48-39. Christian Miotello, 3/6, Outrup 2003, 50,0% wkładu w dorobek drużyny
48-39. Emil Sajfutdinow, 16/32, Manchester 2016, 50,0%*
48-39. Matěj Kůs, 4/8, Gorzów 2010, 50,0%
48-39. Mirko Wolter, 5/10, Holsted 2003, 50,0%
48-39. Andriej Kudriaszow, 7/14, Częstochowa 2013, 50,0%
48-39. Kai Laukkanen, 13/26, Holsted 2003, 50,0%*
48-39. Tai Woffinden, 14/28, Praga 2013, 50,0%*
48-39. Aleš Dryml, 15/30, King's Lynn 2012, 50,0%
48-39. Leigh Adams, 15/30, Wrocław 2005, 50,0%*
48-39. Kenneth Bjerre, 17/34, Leszno 2009, 50,0%*
38. Greg Hancock, 20/39, Malila 2006, 51,3%
36.-37. Greg Hancock, 19/37, King's Lynn 2014, 51,4%
36.-37. Emil Sajfutdinow 18/35, Leszno 2009, 51,4%**
35. Andżej Lebiediew, 15/28, Leszno 2017, 53,6%
34. Joonas Kylmakorpi, 6/11, Vojens 2007, 54,6%
32.-33. Greg Hancock, 12/22, King's Lynn 2015, 54,6%
32.-33. Greg Hancock, 12/22, Vojens 2015, 54,6%*
30.-31. Robert Kessler, 5/9, Sheffield 2002, 55,6%
30.-31. Kai Laukkanen, 5/9, Rybnik 2006, 55,6%
29. Róbert Nagy, 9/16, Gdańsk 2001, 56,2%
28. Emil Sajfutdinow, 18/32, Vojens 2016, 56,2%
27. Emil Sajfutdinow, 17/30, Malila 2012, 56,7%**
25.-26. Adrian Rymel, 4/7, Malila 2006, 57,1%
25.-26. Roman Iwanow, 4/7, Leszno 2007, 57,1%*
24. Emil Sajfutdinow, 19/33, Gorzów 2011, 57,6%*
23. Josef Franc, 11/19, Malila 2012, 57,9%*
22. Aleš Dryml, 7/12, Praga 2013, 58,3%**
21. Tai Woffinden, 19/32, Manchester 2016, 59,4%**
19.-20. Václav Milík, 12/20, Gniezno 2015, 60%
19.-20. Andżej Lebiediew, 18/30, Leszno 2017, 60,0%*
18. Peter Ljung, 11/18, King's Lynn 2013, 61,1%
16.-17. Martin Smolinski, 12/19, Vastervik 2016, 63,2%
16.-17. Václav Milík, 12/19, Vojens 2016, 63,2%
15. Joonas Kylmaekorpi, 9/14, King's Lynn 2010, 64,3%
14. Greg Hancock, 20/31, Praga 2013, 64,6%*
13. Ryan Fisher, 6/9, Manchester 2016, 66,6%*
12. Joachim Kugelmann, 10/15, Gdańsk 2001, 66,7%
11. Greg Hancock, 19/28, Reading 2006, 67,9%*
10. Greg Hancock, 16/23, Bydgoszcz 2012, 69,6%
9. Nicolas Covatti, 7/10, King's Lynn 2014, 70%
8. Grigorij Łaguta, 12/17, Vojens 2008, 70,6%*
7. Tai Woffinden, 12/16, Bydgoszcz 2014, 75%**
6. Greg Hancock, 15/20, Coventry 2007, 75%
5. Greg Hancock, 17/22, Vastervik 2016, 77,2%
4. Norbert Magosi, 7/9, Holsted 2003, 77,8%
3. Matej Žagar, 10/13, Peterborough 2009, 77,9%
2. Greg Hancock, 21/26, Bydgoszcz 2014, 80,2%*
1. Matej Ferjan, 9/10, Leszno 2008, 90%

* - wynik został zdobyty w barażu
** - wynik zdobyty podczas finału

Tak, proszę państwa, Greg Hancock jest fenomenem DPŚ. Dwa wyniki w top5, cztery w top10, aż 6 razy w top15! Niezależnie od tego, jak szybko Drużynowe Mistrzostwa Świata powrócą w swojej tradycyjnej formule, pewnie jest, że nieprędko ktoś zbliży się do osiągnięć Kalifornijczyka. Co jeszcze rzuca się w oczy? Jaka piękna plejada nazwisk! "W praniu" okazało się również, że nieprawdziwa jest teoria, łącząca tego typu wiekopomne wyniki jedynie z żużlową słabością danej nacji. Gdyby tak było, musielibyśmy uznać, że Tai Woffinden, Leigh Adams, Grigorij Łaguta czy Emil Sajfutdinow reprezentowali kraje żużlowego trzeciego świata. Bliższa prawdy jest chyba teza, że każdy turniej ma własną historię - i w każdej chwili dyspozycja dnia, własna i kolegów, a także ewentualne zdarzenia losowe, mogą zaowocować tak wspaniałym wynikiem.

Szalona paczka Jankesów pod wodzą mistrza Grega. Ta wesoła ekipa w edycjach DPŚ 2013-2014, przebijając się od rundy kwalifikacyjnej w Miszkolcu, pokonała kolejno: Szwedów z Nermarkiem i Ljungiem, Wielką Brytanię z Woffindenem i Harrisem, Łotyszy (Lebiediew, Puodżuks, Bogdanow), aż wreszcie w pamiętnym półfinale w King's Lynn 2014 w składzie Hancock, Ruml, Manzares i Wells... Australię z Wardem, Doylem i Batchelorem. Jeśli ktoś uznał, że należy go uszczypnąć, tutaj są wyniki: DPŚ 2013, DPŚ 2014 (zdj. todayscyclecoverage.com)

Pora na główne danie tej publikacji. Cofnijmy się do czasów przed DPŚ - Speedway World Cup, czyli do lat 1960-2000 (World Team Cup).

Opracował: Dawid Dukiewicz
Wykorzystano: Wiesław Dobruszek "Z historii speedwaya: Drużynowe Mistrzostwa Świata", t. I-III.

A więc mamy 48 takich przypadków z czasów DPŚ i aż 124 z wcześniejszej historii zmagań o DMŚ. Łącznie: 172 razy. Biorąc pod uwagę liczbę turniejów rozgrywanych co roku w ramach DMŚ (na różnych, zmieniających się na przestrzeni lat szczeblach), nie jest to dużo. Z Polaków są wielcy tamtych lat: Plech, Jankowski, Żyto, Wyglenda. Co ciekawe, według tych kryteriów nigdy nie znalazł się w roli "konia pociągowego" Tomasz Gollob. Pomimo wielu pamiętnych występów (jak choćby zwycięski wyścig po złoto przeciw Leigh Adamsowi w Lesznie 2009), zawsze partnerzy z kadry dorzucali ponad 50% punktów. Na kartach historii DMŚ (DPŚ) są tez jednak i takie występy pana Tomasza jak finał 2004 w Poole (0,u,0,0,1).

Nie chcąc oszukiwać matematyki umieściliśmy na liście takie ewenementy jak żużlowcy z dorobkiem 1 punktu na 1 zdobyty przez całą drużynę (np. Zvonko Pavlic, ojciec Juricy, w 1985 roku), ale są też i tacy giganci światowej szlaki jak Hans Nielsen (11/17 w finale DMŚ 1992 w Kumli). Jeśli komuś wydaje się, że to błąd; że Dania w tamtych latach nie mogła w finale DMŚ pojechać tak słabo, by 11 "oczek" stanowiło 65% dorobku całej reprezentacji - potwierdzamy po wtóre: tak było. Pomimo iż obok Nielsena pojechali w kadrze zawodnicy klasowi i dobrze znani w Polsce - Gert Handberg, Brian Karger czy John Jorgensen. Kto nie wierzy, tego odsyłamy do znakomitej publikacji dostępnej w sieci pod adresem: internationalspeedway.co.uk

Do każdego turnieju i do każdego ze znalezionych przez nas "koni pociągowych" można tam magicznym jednym kliknięciem się przenieść, zerknąć z czego ten wynik wynikał, jak pojechali rywale, a często po prostu przeżyć na nowo coś, co letnią porą 15, 20, a może 30 lat temu przeżywaliśmy na żywo na stadionie. To jest także urok żużla i urok tego letniego "okienka", kiedy na moment cichną klubowe swary, a wszyscy dopingujemy biało-czerwoną husarię, ale nie szowinistycznie - jednocześnie doceniając i ciesząc się z sukcesów innych. W końcu któż z nas nie miał "rogala" na twarzy, kiedy w 2017 r. szalał w Lesznie młodziutki Czugunow, dzieciak z Kalifornii Luke Becker wygrał z Batchelorem i Tarasienką, albo w bieżącej, premierowej edycji Speedway of Nations, Tero Aarnio gromił Doyle'a i Fricke'a, a Francuzi, Bergé i Bellego, oraz Czesi byli o krok od sprawienia sensacji.

Dawid Dukiewicz
Jakub Horbaczewski